Ekranizacja, która rozdziera serce - "Gwiazd Naszych Wina"

Kiedy książka "Gwiazd Naszych Wina" pojawiła się na polskim rynku, nagle zapanował szał na kupowanie i czytanie tego tytułu. Sama mimo długiego wahania, postanowiłam w końcu ulec tłumowi. Książkę pokochałam i od tamtego czasu wyczekiwałam na film. Zaproszenie od Natalii X. (którą miałam okazję poznać na WTK) na przedpremierowy pokaz filmu było dla mnie gigantycznym zaskoczeniem i w pierwszej chwili zastanawiałam się, czy to czasem nie żart. W końcu jednak wiedziałam, że muszę obejrzeć "Gwiazd Naszych Wina" i po prostu... nie mogłam nie pójść.

To historia dziewczyny takiej, jak każda z nas. Nie wyróżniała się niczym. Była zwykłą dziewczynką kiedy to się stało. Rak nie wybiera. Hazel umiera na raka tarczycy i to że żyje zakrawa na cud. Walka ją wyczerpuje i rodzice dochodzą do wniosku, że nastolatka jest w depresji. W końcu posyłają ją na zajęcia grupowe, których celem jest zaakceptowanie i radzenie sobie z chorobą. Już pierwszego dnia wpada na Augustusa, chłopaka, który przez chorobę stracił nogę. Hazel zaczyna odkrywać bo to śmiech i radość, w końcu zaczyna odżywać, ale dwójka nastolatków, nie może zapomnieć, że żyją w ponurej rzeczywistości.


Film jest piękny. Przez połowę czasu jego trwania się śmiałam, przez drugie pół, płakałam. Wszystkie ważne sceny zostały świetnie odwzorowane i nie mogłam się napatrzeć na ten film. Dwie godziny to było dla mnie zarówno za dużo, jak i za mało. Czułam się wyczerpana emocjonalnie, a zarazem chciałam obejrzeć ekranizację od nowa.

Obsada była niezwykła. Miałam okazję spotkać wszystkich aktorów w innych filmach i miałam do nich zaufanie, ale nie spodziewałam się, że zagrają wszystko tak genialnie. Od bohaterów czuć było autentyczność. Ansel Elgort odgrywając Augustusa nie grał go, po prostu się nim stał i nie potrafię wyobrazić sobie nikogo, kto mógłby go zastąpić. Po prostu nie byłoby lepszego Gusa. Tak samo stało się z resztą aktorów, którzy zespolili się ze swoimi bohaterami i nadali im twarze. To było po prostu niezwykłe.

Przez cały film dopatrzyłam się tylko jednej sceny, której nie dane było mi zobaczyć i była ona i tak nieistotna, a wszystko co ważne, zostało zawarte w ekranizacji. Nie brakowało tam też emocje, które pojawiały się taką falą, że zwalały oglądającego z nóg. Historia jest niezwykła i z całego serca polecam ją każdemu. Czy to młodszym, czy też starszym, nastolatkom i ich matkom, chłopcom, po prostu każdemu. Ta historia jest po prostu niezwykła. Opowiada o życiu i o nadziei, zapomnieniu i miłości, wartościach i problemach, daje siłę i zwala z nóg. Niezwykły film, cudowna historia. Z|decydowanie polecam.  

Niezwykła muzyka z filmu. Polecam! :3